“Kaygı” – dünyanın sadece öfkeli görünmekle kalmayıp aynı zamanda güzel göründüğü bir anı da hatırlatıyor – 1919 için “Kırmızı Gazete” nin Ekim sayısını hatırlatıyor. Dokuz saat otuz dört dakika – 1934’ü gösteren bir saat, resmi yazmanın zamanını hatırlatır. Sanatçı gördü: “Cennet olabilecek ülke ateşin inine dönüştü”, ama bunu kaçınılmaz bir test olarak kabul etti. Pencerede, Petrov-Vodkin’in her zaman dünyaya açılan bir penceresi olduğu, dış ve iç mekanı birleştirmenin bir yolu olan hiçbir şey yok: “evren sıkıcı bir yer.” Harika zaman durdu. Alan kapalı.
V. Kostin’in monografisinden Akciğer hastalığını hafifletmeyi başardıktan sonra, 1934’ten başlayarak Kuzma Sergeyevich, çalışmalarında en önemli olduğunu düşündüğü yeni tarihi ve devrimci kompozisyonlar için tekrar çalışmaya başladı. Bu kez, 1919’un sorunlu günlerini, iç savaşın zamanını, birçok şehirde gücün elden ele geçtiğini ve kasaba sakinlerinin, özellikle de işçilerin, genellikle geceleri ani beyaz çetelerin baskınını beklediklerini hatırladı.
20’li yılların ilk çizimine dayanarak, bu rahatsız edici geceleri yeniden canlandıran sanatçı, sonunda “1919. Anksiyete” resmine en doğru çözümü bulana kadar birkaç eskiz daha yaptı. Öncelikle mecazi renklerden oluşuyordu.
Odadaki açık pembe ve mavi renkler, rahatlık ve mütevazı insan mutluluğu yaratır. Ancak gecenin penceredeki yoğun koyu mavi rengi, bir alarm gibi bu sakin atmosfere patlar ve alarm hissine neden olan çarpıcı bir kontrasttır. Aynı his, elbette, pencereden bakan bir adamın ihtiyatlı duruşundan ve bir kızı tutan bir kadının korkmuş jestinden kaynaklanır. Önceki bazı resimlerde üç renkli sistem, renklerin uyumlulaştırılması görevlerini büyük ölçüde yerine getirdiyse, o zaman “1919. Anksiyete” üç renkli kompozisyonunda zaten işin anlamına tam olarak hizmet eder.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)