Bu resim sadece Goya’nın bir şaheseri değil, aynı zamanda Avrupa tarihi resminin en büyük başarılarından biri olan paradigmasıdır. İçinde gerçek bir olay yeniden yaratılır. Puerto del Sol’daki savaştan sonra, hayatta kalan İspanyollar 3 Mayıs gecesi Principe Pio tepesinin yakınında idam edildi.
Ancak tarihsel gerçeğin koşulsuz güvenilirliği, kahramanlık ve ıstırapların evrensel olarak önemli sembolü, kör ve acımasız güçlerle cesur bir yüzleşme içinde kendini gösterir. Fransız askerlerinin zinciri için bireysellikten yoksun bir güç anonimdir – yüzlerini görmüyoruz.
İspanyollar grubunda, her görüntü bireyseldir, her biri trajik ve mahkum olan bir dünya taşır. Çekimden hemen önce resimde sabittir, burada acı verici ve sonsuz bir süre alır.
Yerde duran bir fener her iki grubu da ayırır, böylece Fransız askerlerinin figürleri karanlık silüetler olarak algılanır ve parlak ve acımasız bir ışık, canlı ve ölmekte olan İspanyol vatanseverleri, yeryüzünden akan kan akışını, cesetleri ve şimdi hareketsiz olacakları aydınlatır. Ancak tepenin kenarına görünmez ve acımasız bir güç tarafından bastırılan bu insanlar en yüksek duygu gerginliğiyle doludur.
Askerlerin yüzlerine öfke ya da lanet sözleri atan güçlü İspanyolların merkezi figüründe sınıra ulaşır. Kollarının hareketi haçla çağrışan çağrışımları çağrıştırdı, kıyametin tüm grubunu gölgede bıraktı ve gömleğinin beyaz noktasının parlak flaşı, fenerin soğuk ışığı ile tartışarak son anlarını aydınlatıyor. Arkalarında ıssız bir tepe duruyor ve daha sonra derinliklerde, karanlık bir gökyüzüne karşı, Madrid binalarının ve kilisenin ana hatları görülebilir – insan dramasının sessiz ve kayıtsız tanıkları.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)