Resim Joachim Eiteval “Altın Çağ”. Resmin boyutu 121 x 89 cm, tuval üzerine yağlıboya. Altın Çağ, birçok ulus için, ilk insanların tüm kutsamaları ve masum hayatıyla dolu, dikkatsiz, ortak bir fikirdir. Genellikle bu “mutluluğu” karakterize eden özelliklerde, daha yüksek bir entelektüel düzen unsuru yoktur ve “mutluluk”, efsanelerin derin antikliğini kanıtlayan hayvan refahına iner. Yunan edebiyatında, Altın Çağ efsanesi Hesiod’un hikayesinde gelişmesini dört kuşakta buldu: altın, gümüş, bakır ve demir.
Son ikisi arasında, Hesiod’un hala insan ırkının giderek kötüleşmesini ihlal eden bir nesil kahramanı var. Roma edebiyatında, aynı konu ve Hesiod’a çok yakın, kahramanların sokulması hariç, Ovid tarafından işlendi. Zeus’un katılımından önce bile, Kronos’un altında, mutlu bir zamandı. İnsanlar tanrılara çok yakın yaşıyordu. Ne üzüntü ne de hastalıkları biliyorlardı; yavaş yavaş solmakta olan yaşlılık yoktu. Ölüm, rüya gibi hafif, mutlu ve mutlu bir yaşamdan sonra geldi.
Dünyanın kendisi herhangi bir işlem yapmadan gerekli her şeyi getirdi; bol sürü, ilk insanların memnuniyetini tamamladı. Yeraltında Zeus’un iradesiyle inen Altın Nesil, orada kutsal adalarda, Kronos’un gücü altında, insanlar tarafından iblisler, her türlü kutsama vereni olarak saygı görüyor. “Kronos’un altında yaşam” ifadesi hem yerel hem de edebi dilde bir atasözü haline geldi. Platon ve özellikle Dykearch, bu ilkel zamanlardan bahsediyor, elbette, eski “mutluluk” kavramını yüceltiyor.
Dykearch, bu arada, her türlü aşırılıktan, zihinsel ve yıkılmaz beslenmenin saflığından bilinçli yoksunlukta mutluluğun ana nedenlerinden birini görüyor. Komedyenler bazen Altın Çağ’ı mizahi renklerde tasvir ediyorlardı, özellikle de bu keyifli dönemde yiyeceklerin bolluğu için itiyorlardı. Makale kaynağı: Brockhaus F. A. ve Efron I. A.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)