Yuri Raksha, 60-70’lerin geç sosyalist gerçekçiliğinin klasik bir temsilcisiydi. Bu ruh tüm eserleri ile doludur. Ama böyle bir Yuri Raksha annesini hiç tanımadı. Tüm hayatı boyunca yerel bir fabrikada tamirci olarak çalıştı. Gençliği aç askeri ve savaş sonrası yıllara düştü. Ve 1950’de, babası nihayet önden ve müteakip hizmetten döndüğünde, annesi yaşlı bir kadın oldu.
Resim bir tür lirik özveri olarak tasarlandı. Otuzlu yıllar, gençlik, kahramanlık, Magnitogorsk inşası. Sanatçı bu sefer bulamadı, ancak hissedebildi.
Resimde – ahşap bir kulübede bulunan bir kız öğrenci yurdunun küçük bir odasının bir parçası. Biri bir patchwork rustik battaniye ile kaplanmış demir yataklar, duvarda – bir ayna, birkaç fotoğraf ve bazı gazetelerin yayılması. Dört kız. Bunlardan biri pencerenin dışında bir adam bekliyor – görünüşe göre, odanın ortasındaki izleyiciye sırtında duran bir sarışın. Sanatçıya göre, ruh ve fiziksel güzelliğin birliğini aktarması onun için önemliydi. Sonuçta, kız çocuklarının figürlerinin “yıkanması” olağandışı bir altın ışık ortaya çıktı.
Yuri Raksha’ya büyük şöhret getiren bu resimdi. Çeşitli dergilerde çok sayıda sergi ve yayın yayınlandı, ardından sanatçı mektup demetleri aldı. Kendisi en pahalı olanı, resimde hem kendisinin hem de günlük yaşamın en küçük ayrıntılarının farkında olan Magnitogorsk’un inşaatçılarının annesinin akranlarından gelen mektuplar olduğunu itiraf etti. Tüm bu detayların en doğru ve eksiksiz yansımasında geç sosyalist gerçekçilik vardı.
Resimde tam olarak açıklanan temalar – kahramanlık, fiziksel ve manevi güzelliğin birliği, gençlik – “Çağdaşlar” ve “Devam” gibi diğer tuvallerde kullanılan sanatçı.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)