Sanatçının 1828-1829’da İtalya’ya yaptığı ikinci yolculuktan sonra yaratılan ve eserinin zirvesi olarak kabul edilen manzaralar, kelimenin tam anlamıyla ışıkla doluyor veya daha az tanınan silüetlerin ortaya çıktığı renkli sisle örtülüyor. Romantizm geleneğiyle yakından ilişkili olan usta, doğayı öncelikle sanatçının algılarının ve deneyimlerinin bir aynası olarak algılar ve gerçek dünyayı güneş ışığı oyununun ürettiği hayali bir yanılsamaya dönüştürür.
Bu yanılsama, Viktorya döneminin başlangıcında Turner, buhar motorunun dramatik anıyla ilişkili yelken ve atlı arabaların dünyasını istila eden arsaları ele geçirdiğinde alegorinin zirvelerine ulaşıyor. Thames boyunca ve Kuzey Denizi kıyılarında sık sık seyahat eden sanatçı, gemilerin dumanının yağmur bulutlarıyla birleştiğini ve sinyal ışıklarının kalın siste deldiğini izledi. Ve eğer ünlü “Yağmur, buhar ve hız” resminde hala bir lokomotif yırtılma alanının özelliklerini ayırt edebiliyorsanız, o zaman “Blizzard – bir vapur limanı terk eder” resminin bileşimi, 20. yüzyılın soyut bir resmini anımsatan katı bir ışık ve renk ekstravaganzasına dönüşür.
1871’de Turner’ın Londra’daki çalışmalarını gören Claude Monet ve Camille Pissarro, Parisli ressamların XIX-XX yüzyılların başlarında Avrupa resminin muazzam etkisine rağmen, Parisli ressamların yıllar önce Avrupa resminin büyük etkisine rağmen, inanamadılar. William Turner, eski ustaların geleneği ile yakından ilişkilidir. İzlenimcilerin ve hatta çağdaş John Constable’ın aksine, dünyayı romantik bir deneyim prizmasıyla algılayan usta, gerçekçi bir doğa vizyonundan çok uzaktır.
Ayrıntılı arsa ortadan kayboldukça, eserlerinde ilahi ışık ışınlarında dönüştürülmüş ideal bir görüntünün, daha yüksek bir ilkenin somutlaşmış hali olarak daha açık bir şekilde ortaya çıkıyor. William Turner 19 Aralık 1851’de hiçbir öğrencisi ve takipçisi kalmadan öldü. Sanatçı, 300’den fazla resim ve yaklaşık 2000 grafik sanat eserini devlete devretti. Anna Poznanskaya
(1 votes, average: 5,00 out of 5)