“Astral-paranoyak imge” – yaratılışın ilk adımlarından sürrealist Salvador Dali’nin eseri, kökü ve anlamı olmayan parçalara bölündü. Usta tarafından çalışmalarının eleştirilmesi ve birçok eserin karikatürlere atfedilmesi, gerçeküstücülerin dünyasıyla bir kavga arifesinde ve ünlü deyişinin doğumu sırasında yaratıldı: “Gerçeküstücülük benim.” Dali’nin önerilen “görüntüsü” birkaç hipostaz halinde ayrılabilir. Bunlar, tuvalde rastgele kaotik bir sırayla serpiştirilmiş bireysel figürlerdir – ya arka planda bir serap haline gelir ya da kristalleşir.
Dikkat, görüntülerin farklı doğasına ve ayrıca farklı dönemlere ve sınıflara ait olmalarına çekilir. Dali tarafından atılan kabuk gemisi, serap ve büyücülük varlığında ön plan ipuçlarında bir şekilde saçma. Ve her yerde kum, kum… “Astral-paranoid görüntü” nde yazar tarafından önerilen resim, her zaman taze ve havadar. Çok kuru bir sulu boyaya benziyor, altın hardaldan beyaz badanalı masmağa akan bir yağ ipucu olmadan akıyor. Harika teknik ve pigment ustalığı her zaman Dali’nin yeteneğini karakterize etti.
Mor ufka rağmen, Salvador resmi sadece ısı ve sıcak bir uçakla yanıyor. Zıt kısa gölgeler bulutsuz bir gökyüzündeki zirvesinde bir güneş diskini gösterir. Sıcak bir palet ve sonsuz ağırlıksız denizin kenarında neredeyse boş bir arazi susuzluğu ve sarhoş olma arzusunu uyandırır.
Ufkun geniş alanı, küçük insanlardan uzaklaşıyor ve onları peyzajın kusursuz saflığına yapıştırılmış sinir bozucu “sineklere” dönüştürüyor. Bu, Dali ve onun paranoyası sürrealizmi, çocuk fobilerinin ve korkularının bir tek başına, yazarın hasta hayal gücünü anlayan bir uçakta dalgalanması. Ya da belki bu sanatçının narkotik bir rüyasıdır? Kendisini bir ilaç olarak kabul etmesine rağmen, “Dali artık dağıtılamayan bir ilaç…” olduğunu savunarak.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)