David, Fransız neoklasizminin kurucusudur, klasik olarak klasikçilik standartlarını yeniden düşünür ve çağa göre günceller. Ateşli bir devrimci, Fransız devriminin bir destekçisi, Napolyon’a adanmış ve dünyaya çok ihtiyaç duyduğu şeyi verebileceğine inanıyordu.
“Napolyon St. Bernard Geçidi’nde” – tam bir üretim resmi. Tarihsel gerçekliği iletmek ve her şeyin nasıl olduğunu hatırlamak için yazılmadı – Napolyon’u daha da büyütmek, imajına ışıltı vermek için yaratıldı. At kalktı. Rüzgarda bir yağmurluk kükrüyor.
Kraliyet hareketiyle Napolyon, ordusunun geleceği yeri işaret ediyor. Bir atın toynaklarının altında, artık bir kaide gibi görünmeyen taşların üzerinde, “Hannibal”, “” Charlemagne “ve” Napoleon “- bu yolda yürüyen büyük komutanlar – elendi.
Resmin ciddiyeti ve pattosu amacına göre belirlenir. Öyle olmalı çünkü Napolyon kralların ve ülkelerin eğildiği fatihi dev bir dev olmalı.
Aslında, her şey biraz yanlıştı. Napolyon İtalya’yı ele geçirdi, doğru. Ona tam olarak St. Bernard Geçidi’nden ulaştı, çünkü oradan onu hiç beklemediler. Asla birliklerini pasolara götüreceği hiç kimseye olmadı. Ancak bununla ilgili herhangi bir ciddiyet yoktu. Ordu karda boğuluyordu. Tekerleklerden çıkarılan toplar insanlar tarafından bir kızakta çekildi – hiçbir sığır bu havaya dayanamazdı. Birçok asker soğuktan öldü.
Napolyon’un kendisi bir zamanlar neredeyse ölmüştü – katır dik bir yamaçta tökezledi ve komutan neredeyse uçuruma uçtu. Harika bir kampanyaydı ve David’in resmi, iç özünü, fonların tiyatrosunun arkasında, bulutların öfkesinin arkasında, Napolyon’un bu geçişte ne kadar kan ve donmuş insan bıraktığını gösteriyor.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)