“… Cezanne, uzun yıllar süren çalışmalardan sonra Ja de Buffan ve çevresinin ona verebileceği tüm olasılıkları gerçekten tüketti. Şimdi Tolone tepeleri daha fazla sanatçıyı çekiyor. Kara Kale’deki odadan memnun olmayan Cezanne, yakınlardaki küçük bir köy evini kiraladı bir bibbem ocağı ile Cezanne nereye giderse gitsin iş aksesuarlarını barındırabilir, bir mola verebilir, bir parça peynirle küçük bir ekmek ekmeği yiyebilir – sanatçı nadiren akşam yemeği için Bayan’a döner – Lucretius veya Virgil’i okumak için.
Eski, hala korunmuş bir çam ormanı tepeyi kaplamaktadır. Güçlü yaşlı ağaçlar, büyük farklı taş ocağı blokları Cezanne’ın hayal gücü, sonbahar mevsiminin yaşandığı sanatçının ruh hali ile uyumlu muhteşem motifler sunuyor. Ancak Cézanne sadece 57 yaşında, ama gün batımının yaklaştığını düşünüyor, neredeyse ölümü düşünüyor. Bu toprakla neyin bağlantılı olduğunu biliyor, günün küllerini kabul edeceği gün çok uzakta değil.
Ah bu topraklar! Onu daha önce hiç olmadığı gibi seviyor. Etinin eti. Bu sayede şeylerin derinliklerine girdi. Resminde çizgiyi düzeltmek için çabaladığı, yatayya aşık olduğu, piramitlere, çeşitli geometrik şekillerle, dünyanın düzenli, ölçülü, bilgelik ve iradenin kendisi olduğu bir zaman vardı. şimdi onun için dünya tam kanlı bir hayat, sonsuza dek dünyanın bağırsaklarından dövdüğü, sanatçının kendini ifade ederken çılgın fırçasını taşımaya çalıştığı.
Bütün varlığıyla, bu engin dünyayla bağlantılıdır. Ona, emprenye edici güçleri sürekli olarak hayata geçiren dinamizmi, sonsuz hareketi yakaladı. Yeşillik ve kayalarla çerçevelenmiş tuvallerinde, Bibemu ocağı ve Kara Kale’nin çam ağaçları bir tür vahiy olarak ortaya çıkıyor. Cezanne, çevredeki gerçekliğe huzursuz ruhunun kaygısını getiriyor, manzaraya neredeyse trajik bir tutku veriyor. Resimlerinin ritmi daha hızlı hale geliyor: boyalar inanılmaz parlaklığa ve güce ulaşıyor. Artık Cezanne’nin resimleri acıklı bir şarkı… “
(1 votes, average: 5,00 out of 5)