Eşsiz ataerkil kırsal lezzeti ile Fransız eyaleti her zaman Gauguin’i çekti. Burada barışı, ölçüyü, belirli bir masumiyeti ve insanların saflığını gördü – tüm bunlar gürültülü bir telaşlı şehre antagonist olarak davrandı.
1885’te parasal sorunlardan kurtulmaya çalışan sanatçı küçük Pont Aven kasabasına geldi ve Gloanek konukevine yerleşti. Burada Gauguin, yerlileri post-izlenimciliğin ideolojik ilham kaynağı olmaya mahkum olan Pont-Aven okulunu yönetiyor.
İşte bu pitoresk yerlerin etkisi altında, efendinin çalışması için yeni bir stil, bir stil – emaye işi geliştirir. Bu şekilde Gauguin’in baskın rolü, çizginin plastisitesini ve renk doygunluğunu tayin etti ve onu gölgelerdeki gereksiz varyasyondan mahrum etti. Sonuç olarak, arsa ne kadar iddiasız görünse de, alışılmadık derecede parlak bir dekoratif panel oluşturuldu.
Bu tür metamorfozlara bir örnek, 1888’de Gauguin tarafından yaratılan “domuz etli Breton manzarası” resmi. Gauguin’in her zamanki gündelik sahnesi parlak ve anıtsal renkli bir tuval haline dönüşür.
Sanatçı ana rengi burada renklendirmekle görevlendirdi, yani yeşil renk öncü partiye öncülük ediyor. Rengin geri kalanı kaçınılmaz olarak doymuş yeşil renkte emilir.
Renk şeması yorulmadan her şeyi dışarıda bıraktığı için dikkatlerini arsanın ana karakterlerine – çoban çocuğu, canlı yaratıklar, güzel manzara ve zengin doğaya çevirmek hemen mümkün değildir.
Gauguin asla çalışmalarında herhangi bir hareketi aktarmaya çalışmadı, aksine bir barış ve tefekkür durumu ustanın resminin ana özelliklerinden biridir. Böylece “Breton manzarası” sakinliği solur ve hatta bazı statikler tarafından ayırt edilir, ancak Gauguin’de bulunan renk ve ışığın gücünün telkari mülkiyeti sıradan kırsal mise-sahneyi dekoratif ve anıtsallıkla donatılmış canlı bir resme dönüştürür.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)