Tam bir uyum havası, dalgın sakin, Kuindzhi’yi kabataslak Kırım çalışmalarında somutlaştırdı. Sevgili girdapların – “Kuindzhevsky bulutu” – dikey olarak yukarı, yemyeşil ve aydınlık yükseldiği neşeli ve saf kalın masmavi. Karadeniz’de geçirilen bu büyüleyici güneşli günde sessiz ve sakin derinlik sesleri.
Öğrencilerinin sürekli bakımında, 1895 yazında Kuindzhi, masrafları kendisine ait olmak üzere, bütün bir grubun Kırım’a bir gezi düzenledi. Bakhchisarai’ye demiryolu ile ulaşan, oradan gelen gençler güney kıyılarına ulaştı ve mülkünde Kuindzhi’nin “villası” etrafında eğildi: Kırım dağ doğası ve deniz üzerinde çok fazla çalışma vardı… Yaratıcılığı öğrenmeye yakın, doğayı yakından inceledik, – ressamların çizimleri olan “doğanın dili” nden “insan dili” ne çevirilerin doğruluğuna yönelik zorlu ve hatta titiz bir tutum…
Arkhip Ivanovich, öğrencilerine coşkusunu ve kendi yaktığı sanat sevgisini aktarabildi. Daha sonra bir gazete makalesinde Kuindzhi atölyesinde çıraklık yıllarını hatırlatan H. K. Roerich, Arkhip Ivanovich’i Rönesans sanatçıları ve öğretmenleri ile uygun bir şekilde karşılaştırıyor: “Uzak antikanın ana sanatçısı hayata geldi…
Öğrenciler onun için bir akıl hocasının rasgele faaliyet nesneleri değildi, ama gönülden en iyi başarılar için gönülden istediği, ona yakın olan varlıklar… Gerçekten sanat sanatı öğrettikleri eski atölyede olduğu gibi, Kuindzhi atölyesindeki öğrenciler sadece öğretmenlerini biliyorlardı. “Onları her şekilde savunuyor, öğretmenin en yakın arkadaşı olduğunu biliyorlardı ve kendileri de arkadaş olmak istiyorlardı.”
(1 votes, average: 5,00 out of 5)