Gravür “Cadı”, burada Dürer, Şabat’a acele eden çirkin bir cadı tasvir etti. Keçi gövdesinin ve balık kuyruğunun fantastik bir şekilde birleştirildiği efsanevi bir hayvana havada koşar. Elinde bir çıkrık ya da mil tutarken, diğer yandan keçinin kornasına tutunur. Üstelik sırtı keçinin başına oturur. Bu yaygın bir cadı tarzı poz.
Cadı hızla koşar, bu rüzgarda çırpınan saç ve sağ üst köşede gölgelendirme ile vurgulanır. Bu cadı zaten yaşlı bir kadın, çirkin. Yaşın hem yüzünde hem de figüründe sol izler var. Bütün görünüm iğrenç.
O zamanın eğitimli insanları bile, kızların ve kadınların şeytanlarla bir ittifaka girdiğine ve cadı olduklarına inanıyordu. Şaşırtıcı bir şekilde, şair ve bilim adamı Murner’dan kana susamış satırlar okuyoruz: “Peki, ateşe yak!”
Almanya’da 15. yüzyıl cadı yakma süreçleriyle doluydu. Mutsuz kadınların büyücülük ve şeytanla ilişkilerle suçlandığı her şehirde şenlik ateşleri yanıyordu. Dürer şahit olabilir.
“Cadıların” yakıldığı şenlik ateşlerinin tasvirleri Nürnberg tarihlerinde saklanıyor. Bir zamanlar Schwabach’a komşu bir kasaba, genç bir kız, harika bir güzellik, ateşe dikildi. Şenlik ateşinden önce itirafının bir cadı ve bir cadı olduğu açıklandı.
“Hayır,” diye bağırdı, “Hiçbir şeyden suçlu değilim! İtiraf ettim çünkü çok işkence gördüm! Yanlış bir şey yapmadım.” Ateşi çevreleyen kalabalık kaçtı. Ancak cellatlar üzülmedi. Zaten alevler içinde yutulduğunda, kronikler, “Hıristiyan inancıyla dolu olduğu konusunda ısrar ederek duman ve ateşte ne kadar uzak seslere sahip olduğunu” söylediği gibi duaları yüksek sesle okumaya devam etti.
“Cadı teması” o dönemin Avrupa resminde popülerdi, birçok tanınmış sanatçı cadı tasvir etti. Albrech Durer ayrıca müşterilerin zevklerini de hesaba katmak zorunda kalırken, covens veya infazları tasvir etmedi.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)