Resim “Deniz Kıyısı” büyük Üstat’ın ilk başyapıtlarından biridir. Genç Aivazovski’nin bağımsız çalışma için Kırım’a gönderildiği 1840 yılında yazılmıştır. Hala deneyimsiz ressam alışılmadık yetenekli sadece su geniş genişliğini değil, aynı zamanda fırtına öncesi sahil kaygısının tüm atmosferini de iletebildi.
Deniz henüz zorlu değil, henüz dağ zirveleri gibi su şaftlarını yükseltmedi, hala kıyıdan gelen ışık dalgaları aldatıcı bir şekilde oynak ve güneş ışınlarıyla dolu. Ancak leylak bulutları zaten çok endişe verici yaklaşıyor, zararsız, beyaz bulutları kapatıyor, martılar zaten çok düşük ve kıyıya yakın, bir arada tutuyor, zaten çok siyah bir ufuk çizgisi. Ve gemiler zaten kıyı taşlarına çarpmamak için denizde.
Bu baskıcı kaygı arasında, bir gezgin figürü canlı bir şekilde öne çıkıyor. Yaklaşan bir fırtınadan saklanmak için acele etmiyor, evini bir su kasırgasından kaçmıyor, evet, onun da bir evi yok gibi görünüyor. Mesafe içine bakıyor. Onu bu kadar çeken ne? Belki görünür olmayan anavatanı vardır, ama oradadır ve gezgin kesin olarak bilir. Ya da tam tersine, her zaman sıcak olduğu, insanların kibar ve arkadaş canlısı olduğu, dilenci ve aç olmayan bilinmeyen, bilinmeyen topraklara çekilir?
Gezginin hayatı büyük olasılıkla, bu deniz gibi fırtınalı, endişeli, sakin değil. Muhtemelen bu yüzden fırtınalı gökyüzünden ve kasvetli su genişlemesinden korkmuyor. Onu arar, çeker, çağırır.
İnsanların yaptığı gibi, Aivazovsky’nin ölümsüz başyapıtlarında duran, onlarca ve yüzlerce yıldır bunu tahmin edebiliriz.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)