Sandro Botticelli, quattrocento’dan Yüksek Rönesans’a geçiş sırasında yaratıldı, ancak sanatında ikincisinin ilk ve nefes kesici ihtişamında çok az sevinç var. Genel olarak sanatçı özel her şeye sahiptir – figürler ve yüzler, çizgiler ve şekiller, hatta evrensel yerçekimi yasası bile kendine sahiptir: karakterleri her zaman yerden biraz yükselir.
Bu küçük boyutlu resimde, Mary’ye görünen Gabriel hala uçuyor, sadece çırpınan kanatlarında ve arkasından şişen beyaz trende değil, aynı zamanda başmelek giysilerini dolduran havada da görülebilir. Ve Mary, bir dizine eğilmiş olsa da, sanki onu elçiye taşıyan bir hava yastığının üzerinde duruyormuş gibi.
Birbirine doğru olan bu uçuş görsel olarak sadece karakterleri ayıran hafif perdeli bir sütunlu tarafından askıya alınır. Hareket, kıvrımları tuhaf dalgalarda ve sütunlardaki akan beyaz perdede bulunan melek bornozunda hissedilir, ancak iç kısmın katı mimarisi tarafından bir şekilde sınırlanır.
Sanatçının renkleri derin ama aynı zamanda havadar. Meryem pelerininde – cennet ve denizin doymuş mavisi. Botticelli’nin renk duygusu o kadar inceydi ki resimde birçok beyaz ton vardı: melek kıyafetlerinin, kanatların, zambakların, mermer sütunların veya perdelerin rengi farklı. Ve ressamın tüm boyaları – yıkanmış gibi, yeni, henüz kimse tarafından kullanılmamış gibi. Resimlerinde sabah hep hüküm sürer.
Botticelli’nin bu “Duyuru” yı yarattığı yıllar, “yetenekli insanlar için gerçekten altın bir çağdı” diye yazdı Giorgio Vasari. Bu, Muhteşem Lorenzo ve sanatçıyla uğraştıkları sanatçıyı içeren çemberi. Bu Floransa’nın en parlak dönemi.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)