Francisco Bayeu, Goya’nın kayınbiraderiydi. Aynı zamanda genç Goya’nın çalışmaya başladığı ve tüm hayatı onu izlediği klasik resim kurallarına göre yazmaya ikna eden bir sanatçıydı. Bayeu inatçı Goya’yı anlamadı, çünkü resmini hayal ederken her zaman yazmak istiyordu. Bu temelde, aralarında sürekli sürtünme meydana geldi ve çoğu zaman kardeş Goya’nın karısı Josef tarafından desteklendi. Ve sonra Bayeu hastalığı ölüm yatağına zincirlendi. Akrabalar ve arkadaşlar, sanatçının bitmemiş tablolarıyla ne yapacağına karar verdiler. Bu resimler arasında Bayeu’nun otoportresi vardı. Ve sonra Goya bitirmeyi teklif etti.
Goya bir sorumluluk duygusu ile çalıştı ve zaten yapılanları değiştirmek için çok az şey yaptı. Kaşlar sadece biraz daha kasvetli hale geldi, burundan ağza kırışıklıklar biraz daha derine ve daha yorgun, çene biraz daha inatçı çıktı, ağzın köşeleri biraz cılızlaştı. Çalışmalarına, nefret ve sevgiye yatırım yaptı, ancak sanatçının soğuk, cesur, bozulmayan gözünü bulutlandırmadılar.
Sonunda, tüm hayatı boyunca mücadele eden, nihayet yüksek pozisyonundan ve ebedi emeklerinden bıkan, ancak dinlenmesine izin veremeyecek kadar vicdanlı, düşmanca, hasta, yaşlı bir beyefendinin portresi olduğu ortaya çıktı.
Bununla birlikte, temsili bir adam, hayattan ihtiyaç duyduğundan daha fazlasını talep eden sedye ve kendisinden verebileceğinden daha fazlasını istedi. Ancak tüm resim, Goya’ya yakın zamanda bulunan titreşen açık gri tonunu veren gümüş renkli bir parlaklık ile sulandı. Ve resim boyunca dökülen gümüş rengi hafiflik, yüzün sertliğini ve fırçayı tutan elin bilgiçlik dolulığını vurgular.
Portrede tasvir edilen kişi çekici değildi, ama portrenin kendisi daha çekici idi.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)