Bu çalışmanın hikayesi basit ve yavan. Yazar fahişelerin tedavi edildiği hastanelerden birinde onu “casusluk” etti. Bu toplantının tüm noktasını anlamak için rakamlara daha yakından bakmaya değer: genç bir kadının kollarında bebeği görebilirsiniz. Acımasız bir anne beklenmedik çocuğunu manastıra verir. Sanatçının gözünde, bu sahne derin, İncil’deki bir anlam ve anlamı alır.
Sahnenin imajındaki usta, izleyiciyi Romanica fresklerine ve Bizans mozaiklerine yönlendirir. Burada pozları ve plastik figürleri, kıyafet kıvrımlarını, kahramanların yüzlerini doğru bir şekilde iletir. Kederli alçakgönüllülükte ve herhangi bir inanç olmadan rahibe, bir başkasının günahının meyvesini kabul etmeye hazırdır.
İstemci, izleyiciyi kıyametsiz ümitsiz, eksik bir bakışla şaşırtıyor. İlginçtir ki, kadınlardan sadece biri bebeği getiren gölgeyi atmaktadır. Bu gölge, kahramanın günahkar geçmişine bir ipucu olarak. Kadınlar başlarını birbirinin önünde eğdi. Bu pozisyonda hem affetme hem de kefaret. Resimde olmayan tek şey umut, sevgi ve inançtır.
Dürüstler ve günahkarlar Tanrı’nın önünde eşit kişilerdir. Bu nedenle “kız kardeşler” kelimesinin anahtar olduğu çift isim. İkonik estetik, resmin Hıristiyan içeriğini daha da vurguluyor. Çalışmanın ruh hali sakin tarafından vurgulanır, atmosfer soğuktur ve kompozisyonun kendisi, herhangi bir işteki ana şey bir kanon olduğunda, kutsal dünyanın yansımasıyla ilgili herhangi bir İncil hikayesinin herhangi bir görüntüsünün yaratıldığı bir kurallar dizisi olan ortaçağ sanatının karakteristiğidir.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)