Son Yargı Michelangelo Buonarroti tarafından fresk parçası. Resmin boyutu 1370 x 1220 cm, 1534’te Michelangelo Roma’ya taşındı. Şu anda Papa VII. Clement, Sistine Şapeli’nin sunak duvarının duvar resmini düşünüyordu.
1534’te Son Yargı’nın temasına yerleşti. 1536’dan 1541’e kadar, Papa III. Paul’un yönetiminde, Michelangelo bu büyük kompozisyon üzerinde çalıştı. Daha önce, Son Yargı’nın bileşimi birkaç ayrı bölümden inşa edilmişti. Michelangelo’da, çıplak kaslı gövdelerin oval bir girdabıdır. Zeus’u andıran Mesih figürü yukarıda bulunur; sağ eli soldakine bir lanetle kaldırıldı. İş güçlü hareketlerle doludur: iskeletler yeryüzünden yükselir, kurtarılmış bir ruh gülün çelenkini yükseltir, şeytanın sürüklediği bir adam, elleriyle korku içinde yüzünü kaplar.
Son Yargı fresk Michelangelo’nun büyüyen karamsarlığını yansıtır. Son Yargı’nın bir detayı, sanatçı Michelangelo’nun kasvetli havasına tanıklık eder ve onun acı “imzasını” temsil eder. Mesih’in sol ayağında, kendi cildini elinde tutan St. Bartholomew figürü vardır.
Aziz’in yüz özellikleri, dini arsa hakkındaki yorumunu uygunsuz bulduğu için Michelangelo’ya tutkuyla saldıran Roma yazarı ve hümanist Pietro Aretino’ya benziyor. St. Bartholomew’in çıkarılmış derisindeki yüz, sanatçının kendi portresidir. Trajik umutsuzluk notları, Michelangelo’nun iki fresk – “Pavlus’un Dönüşümü” ve “Peter’ın Çarmıha Gerilmesi” adlı Vatikan’daki Paolin şapelinin resminde güçlendirilmiştir.
Peter’ın Çarmıha Gerilmesinde, şaşkınlık içindeki insanlar elçinin şehitliğine bakarlar. Kötülüğe karşı direnmek için hiçbir güçleri ve kararlılıkları yoktur: ne Peter, hangi imajı Son Yargı’nın şehitlerine benzeyen, misilleme talep eden öfkeli bakışları, ne de gençlerin uygulayıcıların eylemlerine karşı kalabalığın protestosunu kör bir teslimiyetten dolayı sükunet haline getiremez.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)