Claude Monet’in bu alışılmadık resmi, eski Le Havre limanında hayattan boyandı. Bitmiş eser, 1874’te Parisli fotoğrafçı Nadar’ın eski atölyesinde gerçekleşen ve hararetli tartışmalara neden olan “Anonim Sanatçılar, Ressamlar, Heykeltraşlar, Oymacılar ve Litografçılar Derneği” sergisinde sunuldu.
Le Charivari gazetesinde bu kültürel olayı ele alan gazeteci Louis Leroy, duvar kağıdının İzlenimden çok daha bitmiş görüneceğini söyleyerek resmi ciddi bir şekilde eleştirdi. Yazdığı makaleye “İzlenimciler Sergisi” veya başka bir deyişle “İzlenimciler Sergisi” adı verildi. Sanatçılar daha sonra bu tanınmış kelimeyi gruplarını belirlemek için protestoda kullandılar.
Aslında, Claude Monet’in bu tuvalle ilgili görüşü belirsizleşti. Bazıları işini gerçek bir leke olarak adlandırdı, diğerleri kesin bir görüş oluşturamadı ve sadece omuzlarını silkti, diğerleri gördüklerinden sonra hevesli bir durumdaydı.
Resim, daha çok parlak noktalara benzeyen keskin hızlı vuruşlar gösteriyor. Işığın saflığını ve şeffaflığını elde etmek için sanatçı, boyayı en saf haliyle kullandı ve renkleri palette karıştırmadı. Benzer bir yenilik saçmalık olarak algılanıyordu.
Tuvalin kompozisyon merkezi turuncu güneştir. Pusun içinden geçmekte güçlük çekerken, suyun yüzeyine sıcak pembemsi bir parlaklık fırlatır. Şaşırtıcı bir şekilde, eğer resim siyah beyaza çevrilirse, bu etki pratik olarak kaybolacaktır. Liman zorlukla görülebilir, her şey kalın siste örtülür, sadece sudaki tekneler koyu yeşil lekelerle öne çıkar. Giden silüetleri, denizin sonsuz derinliği hakkında net bir his veriyor.
Resim doğadan boyandığından, sanatçının tuval üzerindeki her şeyi yakalamak için çok az zamanı vardı. Bu, Monet’in gördüklerini aktarma becerisine mükemmel bir şekilde hakim olduğunu kanıtlıyor.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)