Henri Russo, XX yüzyılın modernist sanatçılarının galaksisi arasında açıkça öne çıkıyor. Bu, kendi kendini yetiştirmiş bir Fransız ressamdır. Sonunda resim yapma arzusu onunla sadece 1880’de kuruldu ve o zamana kadar Rousseau geleneklere hizmet etti ve resme pek ilgi duymadı. Rousseau hemen ilkelcilik türüne, saf dolaysızlık dolu manzaralarına, Paris banliyölerinin görüşlerine, tür sahnelerine, portrelere ve kendi portrelerine genel çözümün gelenekselliğinde ve aynı zamanda detayların gerçek doğruluğunda farklılık gösterir. Rousseau’nun tuvalleri de parlak ve renkli renklere, görüntünün düzlemsel formlarına özgüdür.
İlkelcilik, Russo’nun çalıştığı tarzda, kendi kendine öğretilen insanların çalışmalarına dayanarak her zaman kentsel folklor temelinde gelişmiştir. Özel bilgi ile desteklenmeyen, ancak bir sanatsal yetenek tarafından yönlendirilen “kendinden tahrikli” yazı stili, özellikle samimiyet ve naif sadeliktir.
Fransız geleneklerinde çalışan Henri Rousseau, günlük iletişim ortamının temelini oluşturan şeyi bu dünyanın doğasında olan değerlerle damgaladı. Bazı kasvetli portreler, kentsel orta sınıfın hayatı onun tarafından biraz şekerli bir bilgiçlikle yazılmıştı, çizim tarzı sanatçının kendine özgü sanatsal rüyaları tarafından dikte edildi.
Rousseau’nun eserleri ilk kez 1911’de Mavi Süvari sanat almanakının editörleri tarafından düzenlenen Münih Tanhauser Galerisi’nde sergilendi. Rousseau’nun bir bütün olarak, tarafları almanak üyesi olan ekspresyonizme yöneldiğine inanılıyordu.
1886’da Rousseau’nun eserleri, resmi resim tarafından reddedilen yazarların eserlerinin geleneksel olarak kabul edildiği Paris “Bağımsızlar Salonu” nda sergilendi. Rousseau birçok kişi tarafından ironik olarak algılanıyordu, ancak sanatçı alaycılığa dikkat etmedi. Daha sonra ilkelcilik olarak adlandırdığı basit ve dokunaklı yazı tarzı hayranlarını buldu ve bir sonraki “Bağımsızlar Salonu” nda sanatçının 9 eseri zaten sergilendi. Gauguin’in kendi kendine öğretilen ressamın çalışmalarına çok dikkat etmesi ilginçtir. Zaman, ilkelcilerin çalışmalarının, elbette, insanın iç dünyasını ortaya çıkaran kendi orijinal dilini bulduğunu göstermiştir.
“Joseph Brummer’ın Portresi” profesyonel eğitimin bazen sadece eserlerinin yaratılmasında sanatçıya müdahale edebileceği, ünlü olma şansını ortadan kaldırabileceğinin canlı bir kanıtıdır. Rousseau akademik çizim ve izlenimci etkilerden tamamen habersizdi ve bu nedenle büyük bir titizlikle her yaprağı, portredeki her çim bıçağını tasvir etti ve her nesneyi parlak renklerle boyadı. Ancak portrede öyle bir ilkel güç var ki, öyle bir şiir var ki insan onu zanaatının ustası olarak tanıyamaz.
Russo’nun çalışmaları eleştirmenler tarafından çok takdir edildi, ilkelciliğin sanatsal değerinin tanınmasına katkıda bulundu. Rousseau tarafından kullanılan, daha sonra sanatçılar ve diğer birçok alan tarafından kullanılan ifade araçları.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)