Antoine Watteau, kahramanlık tutkusuyla akademikçiliği reddetmeye karar veren ilk Fransız sanatçıydı.
Önümüzde cesur tablolarından biri. Karakterlerin deneyimlerini ve duygularını izleyiciye aktarmayı hedefliyor. Bu, laik toplum temsilcilerinin genellikle yürüdüğü bahçedeki sanatçı tarafından yapılan bir taslaktır.
Genç bir bayan görüyoruz. Koyu zarif bir elbise giyiyor. Kafası gururla kaldırıldı ve dudakları suratla surat asıyor. Bayan beyefendisine döndü ve ona çok inatçı bir şey söyledi. İzleyici, bayan ve beyefendisinin bu konularda sofistike olduğunu anlar. Sadece bir aşk oyunu görüyoruz. Bu samimi sahne, eski parkın oldukça tenha sokaklarından birinde gerçekleşiyor.
Sanatçı, eroine işkence eden şüpheleri iletebildi. Ne bırakmak daha iyi karar verebilir veya adamın ona ne söylemek istediğini dinleyemez. Watteau, kadının ve karakterinin tepkisini mümkün olduğunca doğru bir şekilde yakalamak istedi. Yakalamak için yeterince zor bir alarm vermeye çalıştı. Sanatçı tamamen banal bir bölümü tamamen şiirliyor. Dikkatle gizlenen bir reverie ve üzüntü gölgesi ortaya çıkar. Ama aynı zamanda her şeyde hissedilir.
Resmin rengi şüphesiz ilgi çekiyor. Sadece yumuşak tonlara dayanır. Şekillerin kendisinde, renk oldukça doygun. Watteau’nun manzarayı tasvir etmek için kullandığı renklerin yumuşaklığı ile vurgulanmaktadır. Ağaçlar yarı saydamdır ve dolaşan çiftlerin siluetleri sadece tahmin edilir.
Kompozisyon boyunca müziğin ritmini hissedebilirsiniz. Şekillerin anahatları tuhaf, ince dokuma dalları desenli ağaçların yumuşak ana hatları, renkler çok yumuşak geliyor. Kulağa çok sessiz gelen bir akor gibidir.
Watteau kasıtlı olarak yarı ton kullanır. Kısıtlanmış duyguları iletir. Kompozisyon zarif bir şekilde inşa edilmiştir. Boyalar konturlar halinde uygulanır. Parlıyorlar, sonra sadece hafifçe titriyorlar.
Resim inanılmaz derecede lirik. Yerli sahne derin lirizm ile tasvir edilmiştir.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)