1913, V. Tatlin için bir dönüm noktası oldu – bu sırada çalışmalarındaki sanatçı, daha sonra Rus avangardının orijinal yaratılışına dönüşen rölyeflere yöneldi.
“Karşı-kabartmaya” gerçek anlamda bir resim denemez. Bu yöntemle oluşturulan görüntüler, resmin düzlemini terk etmek, izleyiciye çıkmak ve çevresindeki üç boyutlu uzayın bir parçası olmak için tasarlanmıştır.
1916’nın çalışması çeşitli malzemelerden oluşan bir kolaj – deri parçaları, ahşap ve metal elemanlar, kesilmiş metal plakalar, spiral içine bükülmüş tel, metal damgalama elemanları. Karşı kabartmayı oluşturan bileşenler düz ahşap bir yüzey üzerinde bulunur – eski püskü bir köknar tahtası. Karakteristik talaş ve çapakları ile ham ahşap, metalin parlaklığı ve mat kaba deri ve kovalamayla uyumlu bir şekilde harmanlanan harika bir doku haline geldi.
Bir araya getirilen tüm unsurların rastgele olduğuna inanmak doğru değildir. Rölyef iyi dengelidir ve kompozisyon uyumuna sahiptir. Her öğenin yeri, uzun yeniden düzenlemelerden ve bağlantılardan geçtikten sonra dikkatlice doğrulanır ve onaylanır. Elemanların yerleştirilmesinin doğruluğu ve sanatçının kararının doğruluğuna olan güveni, kolajın bileşenlerinin sabitleme kalitesi ile desteklenir. Elemanlar cıvataları ve vidaları limite, paslı perçinlere vidalanmış olarak tutarlar. Resimden rölyeflere geçiş yapan Tatlin, ressamın becerisini bir inşaatçı ve heykeltıraşın yeteneği ile zenginleştirdi.
Tahtanın genel düzlemindeki çeşitli şeylerin kombinasyonu bir fantezi oyunu yaratır. Bunu sağlayan hayal gücü, söylenenlerin özünü ortaya çıkarmaya çalışarak daha fazla görüntü çekiyor. Ve her izleyici için çalışmadaki anlam farklı olacaktır. Gösterişsiz detaylarla tamamlanan dikdörtgen şekillerden oluşan bir kompozisyon, garip, önemsiz görüntülere neden olabilir, ancak aynı zamanda karşı yardımın doldurulması gibi doğrulanmış ve basittir.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)