Rönesans sırasında, o kadar sık olmadı ki, bir sanatçı sadece içindeki herhangi bir sembolü değil, sadece sevdiği gerçek hayattan bir sahneyi canlandırmaya çalışan bir resim çizdi. Costa, görünüşe göre, sadece bir azınlıktı: “Konser”, şarkı söyleyen insanları uyum içinde göstermekten ve çalan müziğe dalmaktan zevk almak için yazıldı. Resmin merkezi, müzisyenin deneyimli parmakları tarafından hafifçe dokunan büyük bir uddur.
UD oyuncu çevreye kayıtsız görünüyor ve sadece ortaklarla uyumlu şarkı söyleme ile meşgul. Yanlardaki şarkıcılar, balın renginin mermer çitindeki ritmine dokunur, arkasında tamamen müzik dünyasında hissederler. Kendinden emin, odaklanmışlar, önlerindeki notlara dikkat etmiyorlar. Zengin bir şekilde giyinmiş ve mücevherlerle süslenmiş bir kadın, müzisyenin omzuna dostça bir el koydu – bir aşk ilişkisi düşüncesini bile dışlayan bir jest.
Müzik genellikle bir kur veya flört sembolü haline geldi, ancak burada müzik dünyasına özverili bir şekilde dalmış bir üçlü görüyoruz. Korkuluk üzerinde bir yay ile başka bir zarif müzik aleti var. Şarkıcılar, büyülü müzik dünyalarında çekilmiş, uzak görünüyorlar. Her birine kendi yönlerine bakıyorlar ve toplumun farklı katmanlarına ait gibi görünüyorlar. Zengin bir kadın, iyi giyimli bir lute oyuncusu ve sağdaki bir ortak, mesleklerinde o kadar emilir ki, başlarını çevirmeleri bile zordur.
Kadının saç modeli gerginlikten hafifçe karıştırıldı ve erkeklerin saçları tam anlamıyla efordan emildi. Sağdaki şarkıcı, vücudunu geçen ve tüylü bir şapka tutan kordonu yakaladı. Bununla birlikte, bunun istemsiz bir jest olduğu açıktır. Her iki şarkıcı da ritmi yendi, ancak geniş açık, tek köşeli gözlerinden tüm dikkatlerinin sadece müziğin cazibesine odaklandığını tahmin edebiliriz
(1 votes, average: 5,00 out of 5)