Bu resim 1884’te boyanmış bir otoportre. Bu, Fransa’nın güneyinde Cote d’Azur kıyılarında yazılan bu türdeki sanatçının son çalışmasıydı. Dr. Botkin sanatçıya gitmesini tavsiye etti. Kramskoy hastaydı ve iyileşmeye zorlandı; boş zamanında kızı ile çizmeyi başardı.
Resim, sıcak ve parlak ruh hali ile bizi büyülüyor. Kızı Kramskoy’un portresini boyayan yaşlanan bir sanatçı figürünü tasvir ediyor ve kendini yarım turda otururken resmediyor. Sanatçının boyadığı portre, beyaz şapkalı bir genç kızın görüntüsü. Portre henüz bitmedi, bu da doğallık hissi yaratıyor.
Resim sadece nezaketle dolu değil, içinde hala hassasiyet ve sevgi var, bu duygular sayesinde resim hayatla dolu. Kramskoy, kendini hareket halinde tasvir ediyor, bize sürecin gözlemcisi olma ve kişisel hayatlarımızı ortaya çıkarma fırsatı veriyor. Kızının görüntüsü yumuşak ve genç olarak tasvir edilmiştir.
Bence sanatçı, bilge adamın yaşam deneyimiyle ve kızının genç, genç, saçma eylemlere hazır imajıyla tezat oluşturuyor. Şimdiyi ve geleceği birleştiren bir iplik gibi. Çalışmalarıyla bize gençliğin onu sevdiğini gösteriyor ve yaşam deneyimini isteyerek yenmeye çalıştı.
Hangi sevgiyle, tüm ruha ve tüm kendisine veren sanatçı, hastalığına rağmen, kızının bir portresini çizer. Bana öyle geliyor ki büyük baba sevgileri onları birbirine bağlıyordu. Büyük olasılıkla sabahları kızları ile bahçede yürümeyi veya bir fincan çayla sohbet etmeyi sevdiler. Böyle yetenekli bir babanın aptal bir kızı olamazdı. Onu bilinçsiz sevmeli. Ve herhangi bir önemsemeyle ona danışır. Onu azarlamıyor ve onu ahlakla eğitmiyor, ilişkileri birbirlerine güvenmek ve çocuğun ebeveyne olan sevgisi üzerine gelişiyor.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)