Kompozisyonun merkezinde, kucağında uyuyan çıplak bir bebek olan bir çayırda oturan genç bir Mary’nin görüntüsüdür. Dalgın yüzü büyüleyici, elleri dua dua katlanmış güzel. İlahi bebeğin figürü heykelsi olarak modellenmiş gibi görünüyor, bu da efendinin Mantegna’nın çalışmasıyla yakından tanıştığını hatırlatıyor.
Bununla birlikte, chiaroscuro’nun yumuşaklığı ve renk düzeninin genel doygunluğu Bellini’nin resimdeki yolunu bulduğunu gösterir. Arka planda güzelce boyanmış olan manzara, belirgin sembolizm ile donatılmıştır. Resim, sanatçının konturları daha yumuşak ve renkleri daha doygun hale getirmesine izin veren karışık ortamlarda gerçekleştirildi.
Bu tablonun tarihi hakkında ya da ilk keşfedildiği 1858 yılına kadar ona ne olduğu hakkında hiçbir şey bilmiyoruz. Sanat tarihçileri zaman zaman Bellini’nin yazarlığına meydan okumaya çalışıyor gibi görünüyor, ancak bu girişimler her zaman başarısız oluyor. Resim yatay biçiminde olağandışıdır. Kural olarak, ressamlar Madonna ve Çocuğu dikey formattaki tuvallerde tasvir ettiler. Buna ek olarak, yerde oturan Leydi’nin pozu Bellini’nin karakteristiği değildir. Çoğu zaman, sanatçı Madonna’yı bel yüksekliğinde veya tahta yazdı.
Uyuyan Bebek Mesih’in pozu, ölü bedeninin haçtan kaldırdığı pozun Annenin kucağında olacağı pozunu öngörür. Resmin alanı, izleyicinin ruhunda üzüntü ve endişeye ilham veren sembolik ayrıntılarla doludur. Peyzajın kendisi üzgün pus içinde örtülü görünüyor. Aynı zamanda, güneş ışınlarının nüfuz ettiği parlak. İngiliz sanat tarihçisi Kenneth Clark, Tablodaki Resim adlı kitabında bu resmi yazdı: “Bellini, baharın başlangıcında, karın neredeyse hiç eriyemediği soğuk ama güneşli bir günü tasvir ediyor…
Yumuşak ışık şehrin evlerini ve kulelerini sular altında tutar, ancak ön plandaki taşlık zemin gölgede ve soğuk nefes alır. Seçilen aydınlatma sayesinde sanatçı, figürleri tasvir etme fırsatı buluyor, böylece antik heykellerle mermerden oyulmuş görünüyorlar. “
(1 votes, average: 5,00 out of 5)