“Madonna ve Carthusian Monk” resmi 1425 yılında sanatçı tarafından boyanmıştır. Jan van Eyck’in resimlerinde, aktarılan herhangi bir nesnenin, olası her ayrıntı ve ikna ile, onu normal doğallıktan mahrum eden bazı özelliklere sahip olduğu oldukça açıktır.
Aslında, bir sanatçının gerçek yaşam özelliklerinin toplamında bir nesne gördüğünü bile söyleyemeyiz, çünkü Jan van Eyck dikkatini esas olarak yaşamın güzelliğini ve aydınlanmasını ifade edebilecek niteliklere odaklıyor. 15. yüzyılın 20-30’larının Hollanda resmindeki nesnelerin genellikle ağırlıksız görünmesi tesadüf değildir. Zaten bu özellikler tek başına Jan ve Hubert van Eyck kardeşlerin yöntemlerini, çalışmalarını keskin bir şekilde İtalyan Rönesans sanatçılarının resimlerinden ayıran ayırt edici özelliklerden bahsetmeyi mümkün kılıyor.
Daha da belirgin olarak, bu tuhaflık bir kişinin vizyonunda kendini gösterir. Sanatçı Jan van Eyck, “Carthusian Monk ile Madonna” resminde, tür özgünlüğü ve madonna imgesinin öz-depresif anıtsallığı için çabalamıyor. Jan ve Hubert van Eyck’in çalışmalarındaki insanların yanı sıra çağdaşları da çok aktif aktörler değil, evrenin mükemmelliğinin ve güzelliğinin bir tür kanıtı ve gerçek somutlaşmışı haline gelmeleri karakteristiktir. Sanatçı Jan van Eyck gerçeğe yöneliyor, ama içinde sonsuz güzelliğe bir göz atmaya çalışıyor. Bu nedenle, doğanın bulaşmasında en büyük keskinliğe ulaşan Hollandalı ressam Jan van Eyck, günlük yorumlama türüne asla başvurmadı.
(No Ratings Yet)