Manet dini bir arsa üzerinde sadece birkaç tabloya sahiptir – ressam manzaraları, portreleri ve günlük gözlemleri tercih etti. Üstat bu konuyu ilk olarak 1864’te “Melekler ile Ölü Mesih” resmini yazdı.
Resmin ortasındaki buruşuk beyaz çarşaflarda, Tanrı’nın Oğlu’nun cansız bedenini görüyoruz. Bakışları soldu, ama yüzü kararlılık ve asaleti kaybetmedi. Kahramanın yanlarındaki iki melek, cennete ait olduğunu gösteren herhangi bir gereçten yoksun – ne ışık ne de halo. Kurtarıcı’nın bedenine gelen sıradan insanlarla karıştırılabilirler. Koyu arka plan, izleyiciyi yazarın saf parlak renkleri seçtiği ön planın ayrıntılarına odaklar.
Manet’in kutsal hikayeyi özgürce yorumlaması, arsanın ana inceliklerine aşina olanlar için açıktır. Boş mezarın yakınında Mary Magdalene’i görmeyi umuyoruz, ancak iki meleğin etrafındaki ölü Mesih’i görüyoruz. Yazarın bu hikaye kasıtlı olarak hata yapıp yapmadığı bilinmemektedir, ancak Manet’in kendisinin diğer yanlışlığı hakkında ağıt yaktığı konusunda bilgi aldık. Sanatçı sadece Salondayken Mesih’in yaralarını diğer tarafta tasvir ettiğini fark etti.
Eleştirmenler, tabii ki, onun kızgın tahminlerde geri tutun vermedi. Tuval, maneviyat eksikliğinden suçlandı, yazarının hatalarını ve cehaletini gösterdi. En acımasız hüküm, Manet’in resmindeki Mesih’in Tanrı’nın bir oğlundan çok bir madenci gibi olmasıydı.
Çok az insan yeni resimde bir başyapıt görmeyi ve açıkça konuşmayı başardı. Bu insanlardan biri Emil Zola idi. Ünlü yazar ve yayıncı bu resmin sertliğini ve detayını kaydetti. Zola’nın tüm manevi bileşenini atarak, onun için “Melekler ile Ölü Mesih” resminde doğru ve açık havada yazılmış resimdeki güçlü bir ceset olduğu konusunda ısrar etti. Zola, Mane’yi sıkılığı ve cesareti için övdü.
Bugün, New York’ta Mane için nadir bir hikaye hakkında bir resim sergileniyor.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)