Erken Rembrandt’ın İncil ve İncil resimlerine aşırı pathoslarla dolu fırtınalı bir hareketle nüfuz edilir. Yüzyılın başında İtalya’da ortaya çıkan ve Batı Avrupa’da yaygınlaşan Barok sanatının etkisi altında usta tarafından yaratıldılar.
Leiden döneminin en iyi eserleri arasında 1629 civarında Rembrandt tarafından boyanmış olan ve şimdi Paris özel koleksiyonunda yer alan “Emmaus’taki Mesih ve Havariler” resmi yer alıyor. Mesih’in ölümünden sonra yükselen mucizelerden birini anlatan ünlü gospel efsanesine dayanarak yaratılmıştır. Kırsal bir yolda, bilinmeyen bir kişi İsa’nın iki seyahat öğrencisine katıldı.
Emmaus şehrine, yolculuklarının hedeflerine ulaşan gezginler, yemek için oturdular. Ve o anda yabancı tuhaf bir jestle ekmek kırdığında, hayrete öğrenciler onu öğretmenleri olarak tanıdılar. Görkemli bir şekilde sandalyesine yaslanmış olan Mesih, her yerde gururla yükselir. Büyük, güvenle oturmuş figüründen sarsılmaz güç esiyor. Ondan çıkan ışıma, sanatçı, İsa’nın bedeni tarafından izleyiciden gizlenmiş görünmez bir kaynaktan gelen ışık olarak yorumluyor.
Parlak ışıkta çözünmüş gibi görünen eterik bir duvarın arka planına karşı, özellikle siluetinin etkileyici gücünü hissediyorsunuz. On dokuz yıl sonra Rembrandt tarafından yaratılan aynı konudaki Louvre resminin kahramanının aksine, Mesih şefkat değil, ibadet gerektirir. Öğrenciler gücü ile şaşırır ve bunalırlar. Biri kükreme ile koltuğunu düşürdü, çılgınca “ayaklarının dibine düştü, diğeri ellerini fırlatıp korkuttu, geri tepti, geri çekildi Karanlık, sanki anlaşılmaz, neredeyse uğursuz bir şeyle doluymuş gibi.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)