Tatyana Nazarenko, Sovyetler Birliği altında çalışan ve hediyesini bir afiş olarak güvenli bir şekilde modern Rusya’ya transfer eden çağların dönüşünün sanatçılarından biridir. Resimleri, kural olarak, insanları çizer veya tasvir eder. İçlerindeki perspektif genellikle ihlal edilir, çarpışmaması gereken karakterler kendilerini bir kerede tek bir yerde bulurlar.
Aralarında “Moskova akşamı” aslında bir referans. Sanatçının arkadaşlarını – stüdyosunda müzik yapacak gençleri tasvir ediyor. İki gitar, bir flüt, saf bir kadın sesi, odanın tıkalı ve baskıcı duvarları, Moskova’nın yaşayan genişliği yerine birlikte şarkı söyler ve arkasında dururlar. Kremlin’in kulelerini, Katedral Meydanı’nın kubbelerini, hala kraliyet inşaatının eski, konforlu evlerini görebilirsiniz.
Arkadaşların önündeki masada farklı dönemlerden kağıtlar var. Ciddi yabancıların çerçeveye sert ve sert bir şekilde baktığı eski albümden çekilen eski fotoğrafları yapabilirsiniz.
Yıllardır yayınlanmayan dergiler, birinin hafif eliyle eskizler, az sayıda insanın zaten tanıdığı bir serf portresi. Dönemler iç içedir – bir zamanlar Grigory Ostrovsky tarafından boyanmış Elizabeth Petrovna Charevina’nın genç, belirsiz, ince, gerçeküstü bir portresi gençleri takip eder.
Yaşlı kadın, kendi ve hiçbir yerde, onu ayıran ve bağlantının atölyede toplandığı zamanların bağına bakar ve aynı zamanda, neredeyse iki yüzyıl boyunca ondan ayırdığı arkadaş çevresine eşit olarak ayrılmış ve malzemeye bakar.
Bu resim zamanın kaçınılmazlığı, seyrinin kaçınılmazlığı ve aynı zamanda insan düşüncesinin onu ne kadar kolay ve özgürce üstesinden gelebileceği ile ilgilidir. İnsanların bulamadıkları zamanları takip etmeleri ne kadar kolay ve bu zamanların bazen ne kadar yakın göründükleri – eski kitaplarda, birkaç asırlık binalarda, kağıtlarda, romantizmlerde ve düşüncelerde.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)