Genç sanatçı Vasily Polenov için “Moskova Avlusu” adlı resim, gezgin gezginlerin sergilerine bir katılımcı olarak ilk eseri oldu. Kendi Moskova dairesinin pencerelerinden yazılan taslağın önemli bir şey olduğunu düşünmedi ve bu eseri “yaz başlarında Moskova’da bir avlu tasvir eden bir resim” olarak nitelendirdi. Ancak şöhret ve şöhret sanatçıya geldi ve tuvalin kendisi her Rus kişi için favori haline geldi.
19. yüzyılın Moskova’nın tipik bir köşesi: yandaki konaklar ve evler daha basittir, güneşte parlayan kiliselerin kubbeleri, yoğun yeşil çimenlerle büyümüş avlu, duygusal il yaşam tarzı. Güneşli yaz günü. Sabah. Hafif bulutlar mavi gökyüzünde sorunsuzca kayar. Bir köylü kızı kuyuya bir çim yolu boyunca yürüyor, dikkatlice bir kova taşıyor. Yakınlarda, korkmadan, tavuklar dolaşmakla meşgul. Güneş ışığında, arabaya koşan bir at ayaktan ayağa kayıyor.
Her an yola çıkmaya hazır, ustasını huzur içinde bekliyor. Orta yerde küçük çocuklar var. İkisi yeşil çimenlerin üzerinde komik bir yaygara başladı. Bir çocuk onlardan uzakta oturur ve ağlar, ama kimse ona dikkat etmez. Kenara daha yakın – uzun bir etek ve beyaz gömlekli yaşlı bir kız, koparıp bir çiçeği heyecanla inceler. Herkes kendi işiyle meşgul. Gündelik hayatında güzel olan günlük makyaj, manzaradaki net huzur, resmin ana cazibesini oluşturur.
Vasily Polenov en günlük şeyleri şiirle doldurmayı başardı. Çürük binalardan, yeşilliklerden oluşan yemyeşil bir halıdan çarpık ağaçlara ve sarışın çocuklara kadar her şey doğa, insan ve yaşam sevgisiyle yazılmıştır. Sanatçının izleyiciye olağan olanın güzelliğini açığa çıkarmasına, normal bir hafta içi günü neşeli ve sakin bir tatil hissi ile doldurmasına izin veren bu tükenmez sevgi gücüdür.
Kelimelerde açıklanamayan, sevgili ve yakın, erken yaşta bir insanda yaşayan bir şey bu resimde gizlidir. Bu nedenle, bugüne kadar sevgili ve sevgili kalıyor.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)