Resmin bir büyükbabayı tasvir ettiğini görüyoruz, onun günlük telaştan bıkmış bir gezgin olduğunu ve dua için yalnızlık aradığını varsayabiliriz. Gezici olur ve figürü çevresinden ayrı olarak görülemez.
Gezgin, başını hafifçe eğerek ileri doğru hareket etti. Düşünceli. Etrafında hiçbir şey fark etmiyor. Sanki doğa ile ortak bir dil buldu ve bir çimen bıçağı veya huş ağacı dalından ne tavsiye edileceğini dinlemeye çalışıyor. Yüzünde mutluluk var, ama her zamanki gibi değil. Genellikle, mutluluk çocuklarda, kirli bir hile olmadan, içtenlikle ortaya çıkar. Bana öyle geliyor ki yaşlı adam dondan ve biraz da düşen ilk kardan bile memnun.
Resmin nezaketi kibar, bu nezaket sadece ikonlardan kaynaklanan nezaket ile karşılaştırılabilir. İnsan vücudu bükülmüş, muhtemelen yıllar boyunca sırt incinmeye başlıyor ve kişiyi yere eğiyor, ancak görünüşe göre yaşlı adam umursamıyor, zaman ve tüm yoğun hayatı ondan önce durmuş gibi görünüyor. Hiçbir şey aramıyor; Sakince ileriye doğru dolaşıyor; ihtiyacı olan her şey ona doğa verebilir.
Bu resmin planını anlamıyorum, sanki kişi ailesini ölmüş gibi terk etti. Başka bir yerde ölecek hayvanlarda olduğu gibi. Doğa ona yalnızlık, yiyecek ve gecede verebilse de, artık tüm bunları kabul etmek için yaşında değil.
Yaşlı insanların yaşla ilgilenilmesi ve saygı gösterilmesi, düşüncesizce eşyaların toplanmasına izin verilmemesi ve bilinmeyen bir yola yönelmesi gerekir. Ve ayrıca sevginizi de göstermelisiniz, çünkü yıllar boyunca biriktirdikleri bilgelik bize tavsiyede bulunabilir. Sadece eski kuşak bize zamanımızda kimse tarafından kullanılmayan sabır, nezaket ve bencillik öğretebilir.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)