Ofisinde bilim insanını temsil eden Rembrandt, 17. yüzyılda Flanders’da kurulan bir kişinin imajını profesyonel mesleğinde kullanıyor. Ancak, Flaman ustaların aksine, bir model pozlama hissinden kaçınmayı başarır, böylece formalitenin özelliklerini kaybeden resim daha doğal hale gelir.
Maksimum canlılığı hedefleyen Rembrandt, büyük folionun müzik standındaki konumunu ve bilim adamının görünüşünde hafif bir hoşnutsuzluğu doğru bir şekilde aktarır: Bir kişi sevdiği şeyden endişe duyuyor. Birkaç yıl önce, 1629’da Leiden’de sanatçı zaten benzer bir plana dönüşmüştü. Bir bilim adamının portresini yaptırdı.
Kazanılan deneyimi işledikten sonra, usta imajı zenginleştirdi: sunulan tuvalde sadece ciddi ve eğitimli bir entelektüel değil, bilge, uzun ömürlü yaşlı bir adamdı. Resim için alışılmadık ve çok pitoresk bir model seçildi. Şu anda, sanatçı zengin tüccar Eilenburh’u biliyordu ve genellikle Amsterdam gettosunun Yahudileri tarafından poz verildi. Bu portreye daha önce “Haham” bile deniyordu. Londra tuvaline kıyasla, bu çalışma Rembrandt’ın kullandığı etkileyici araçların cephaneliğini genişletiyor ve karmaşıklaştırıyor. Işığın etkileri, güçlü ve etkileyici kalırken, büyük bir sofistike ve resmin rengi – sıcaklık ve asalet kazanır.
Pitoresk tarz, şaşırtıcı işçiliği için de dikkat çekicidir: smear, özelliklerini ortaya çıkararak kesinlikle şekle yerleştirilir. Sanatçı, zaten yaşlı bir kişinin ellerinin sarımsı derisinin yumuşaklığını, kitap sayfasının pürüzsüz yüzeyini ve masa örtüsünün gevşek kumaşını neredeyse somut bir şekilde iletmeyi başarıyor. Portre, büyük Hollandalı ressamın olgun ve daha sonraki çalışmalarını ayırt ederek, modelin iç dünyasına psikolojik özelliklerin derinliği ve içten dikkatle fetheder.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)