Velazquez, kızarmış yumurta pişiren bir aşçı tasvir ediyor. Onun yumurta ve kaşık elinde. Yakınlarda bir hizmetçi. Bir elinde şarap sürahisi, diğerinde kavun var. Ancak bu nesneler, bu kahramanların özü hakkında hiçbir şey söyleyemez.
Biz sadece sakin ve koşuşturma uzak değil hissediyorum. Tamamen fakir bir hayata daldırılırlar, bu zarif ve çok zordur. Ama görkemli bir şekilde ciddiler. Bu yüzden sadece gerçek destansı kahramanlar akla geliyor. Yaşlı kadın, bir çeşit Pythia gibi, ateşte kutsal eylemler gerçekleştirir. Gençlik, Roma’nın kuruluşuyla karşı karşıya olan Romulus gibi tamamen odaklanmıştır. Ama neden mutfakta sıradan malzemeler ve tencere arasında bu kadar muhteşemler?
Velazquez, fakirlerin ne kadar görkemli olabileceğini tasvir ediyor. Bir çocuk ve yaşlı bir kadın elinde bir ateşte dondur. Dokunmuyorlar, ama kahramanlar bir başkasının varlığını hissediyorlar. Kaba yaşamın karakteristik özelliklerini dikkate almazsanız, ressamın belirli bir kutsallığı tasvir ettiğini düşünür.
Kil tavası ve harç inanılmaz derecede hacimlidir. Arka planda, karanlık en yoğun. Ressam bir şey hakkında gizemli bir şekilde sessiz görünüyor. Bu tam olarak kraliyet prensibinin ana özelliğidir. Velazquez, aşçı gerçekten ciddiyetle tasvir etti. Neredeyse muhteşem. Profili, genellikle madalyalara basılan profile benzer. Tüm nesneler metalden döküme benzer. Halk, kendine bir anıt oldu. Bu durumda, doğa düzeltilmez. Akademik idealite eksik. Hayat, yaşamdan tamamen farklıdır.
Anlam tanınabilir ve açıktır. Fakat BM burada ana ülke değil. Hala bir gizem kalıyor. İzleyici hala bu resmin eyleminin nerede gerçekleştiğini anlamıyor. Diğer detaylar da belirsiz. Yaşlı kadın ve oğlan arasındaki ilişkiyi anlayamayız. Burada tüm bunlar o kadar önemli değil, çünkü tuvalin anlamı çok daha derin ve daha önemli. Resim genelleştirilmiş bir anlam kazanıyor. Velazquez modernliği kavramsallaştırır ve yoksulluğa karşı tutumunu aktarır.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)