Vincent Van Gogh’un peyzaj çalışması 1889’da yazılmıştır ve izlenimci tasvir tarzına canlı renkli, post-empresyonist bir tepkiyi temsil eder.
Özel bir şekilde iki karmaşık sanatsal yöntem, çalışmasıyla sanatta empresyonist sonrası yönelimi güçlendiren ve geliştiren Van Gogh tarafından yeniden eritildi ve algılandı.
“Olive Grove” sadece renk çözümünün bakış açısından değil, aynı zamanda ana imgeleri ve detayları çizmenin sanatsal tekniği açısından da parlak ve aktif bir resim. Bu tür çok renkli tuval, günlük, bazen sıradan algımızın içine patlar ve fantastik rüyalardan alınmış gibi zengin renklerle boyar. Resimde iki dünya birleşiyor: şimdinin dünyası ve hayal dünyası. Resmin çoğu, birinden diğerine akan tuhaf gerçekçi olmayan görüntülere benziyor. Akan kontur çizgileri, fantastik çok renkli yanıp sönüyor, sanki titreşen renkli akışlar, kaba bir “gölgeleme”.
Dünyanın yüzeyi kırmızı-sıcak, orta derecede huzursuz bir huzursuz lavlara benziyor. Gökyüzünün uzayı yıldız yağmurları ile kaplıymış gibi. Alev akarsuları bizden önce bu akarsu enerji akımları gibi görünür.
Görüntü titremeye benziyordu, etrafındaki her şeyi yakalayan ve dolduran parçalı, sarsıntılı renkli ışınlarla çevrede yanıyordu. Resim o kadar sıcak ki, zaten sızmış gibi görünüyor. Kendi tarzında, bu aşırı aşırı termal fazlaları sıçratır. Alacalı olarak doldurulmasına ve tozlu boya darbeleriyle dizginsizce uygulanmasına rağmen, resim yumuşaktır.
Resim tam olarak gökkuşağı yansımalarıyla dolu. Burada ışık ve gölge iç içe geçiyor, renk tuhaf bir şekilde kırılıyor, bu gri taş ve boş duvarlar dünyasında hiçbir şeye benzemeyen, tamamen yeni, ışıltılı yansıma alanları yaratıyor. Bu resim alanı açar ve sonsuza yönlendirir. Yeni Evrende bile içsel güçle dolu bu parlak renkler ve çizgiler-vuruşlar her zaman göze çarpar, çünkü bu sadece parlak bir resim değil, dehaların bir yansımasıdır.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)