“Öpücük” resmi haklı olarak Picasso’nun çalışmalarının geç döneminin en iyi eserlerinden birine atfedilmiştir.
Hiperbolik yüzler bir öpücükle birleşti… Burada her şey abartılıyor – gözler, burunlar, kulaklar, sakal bukleler. Olağandışı şekilde, gerçekçilikten uzak, usta anlaşılmaz bir şekilde, hem tutkuların yoğunluğunu hem de iki öpüşen insanın farklı duygularını aktarabildi.
Tuvaldeki kadın şehvetli, sevgi dolu ve tutkulu. Sınırsız özveri ve güven ile sevgili erkeğine yapışır. Gözleri burnunun köprüsüne indirgenir – en sevdiği özellikleri düşünmek çok çaba gerektirir.
Bir adam çok farklı duygular gösterir. Müstakil ve donmuş görünüyor. Büyük gözleri uzaktan sabitlenir ve hiç bir kadının adanmış gözlerini aramazlar.
Resmin şaşırtıcı bir fenomeni, tasvir edilen bir öpücük gibi samimi bir anda yakalanan insanların çok yakın olması gerektiğidir, ancak resim açıkça duygusal olarak aralarında aşılmaz bir mesafe gösteriyor.
Sanatçının bu çalışmada kullandığı teknik üniforma olmaktan çok uzaktır. Picasso ya kasıtlı olarak çeşitli teknikler kullandı ya da bu stilistik çok yönlülük, ustanın zayıf görüşünden kaynaklanıyor ve onu sürekli ayarlamalar yapmaya zorluyor. Tuvaldeki bazı vuruşlar doğru ve doğrudur, diğerleri ise acele ve “hafiflik” ile karakterizedir.
Sanatçının durduğu renk de geç Picasso için olağandışı. Bunlar mavi, mavi ve gri tonlardır. Sanki yaşamının sonunda, efendi hayat boyu sanatsal yolculuğunun başlangıcında çalışmalarının melankolik ve kasvetli mavi dönemini tekrar hatırladı.
Tüm avangard, kırık yüzleri, mantıksız oranları, deforme olmuş çizgileri için resim son derece duygusal. Suçlamaya yabancı değil, Picasso’nun önceki eserlerinde yakalanabilecek saldırganlık olmadan.
Şimdi resim Paris’te, Pablo Picasso Müzesi’nde ve olağandışı alan temsili, figürler ve insan tutku ve duygularının gösterimi ile her zaman dikkat çekiyor. Yıllardır yaşayan bu tükenmez ilgi, büyük sanat ustası Pablo Picasso’nun kimliğinin açık bir teyidi.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)