Argunov’un kendisi köylü bir çevreden geldi, çünkü çalışmasının ana yönü, sınıfından bağımsız olarak insanın haysiyetini ve güzelliğini gösterme arzusu olarak adlandırılabilir. O yazmak ve bilmek oldu ve halk. Ve her yerde Tanrı’nın kıvılcımını insanda buldu, onu güzelleştiren özellik.
“Rus kostüm bilinmeyen bir kadın portresi” geleneksel kıyafeti köylü bir kadın tasvir. Ama bunu bilmiyorsanız veya düşünmüyorsanız, resimdeki kız asil bayanlara daha eşit görünüyor, o kadar sakin. Basit ve yumuşak bir yüzü var. Hafifçe kalkık bir burun, kızarık yanaklar, dudaklarda hafif bir gülümseme çalar, kaşlar bile, ince, kemerli.
Saç altın işlemeli bir kokoshnik altında düzgün bir şekilde kesilmiş, küpeler kulaklarda parıldamış, boynuna büyük kırmızı boncuklar dökülmüştür. Tek kırmızı boncuk, işlemeli bir sundress ile beyaz temiz gömlek. Bugün evlenecek ya da tüm köyün olacağı şenlikler için giyinmiş gibi giyinmiş.
Bir zamanlar kızın tiyatro kostümü giymiş bir tiyatro sanatçısı olduğuna inanılıyordu. Bununla birlikte, hiçbir kostüm bu kadar titizlikle yeniden yaratılmaz ve hiçbir sanatçının böyle sakin ve basit bir yüzü olmayacaktır. Aksine, sundress eski büyükannesinin göğsünden çıkarıldı ve boncuklar hala büyük büyükanneden geldi.
Kızın portreden gözüyle, geçmiş izleyiciye bakar. Ivan Kupala’da maçı izlerken kutsal söğütlerin altında yemin ediyor. Sahipleri ilk turların yuvarlak danslarına gidebilir ve bal gibi viskoz şarkılar söyleyebilir. Bir kase ev yapımı süt koyabilir, çocukların saçlarını taraklayabilir, biçebilir ve ekebilir. Eski yaşam tarzının ruhunu, yosun ve antik zamanını somutlaştırıyor gibiydi. Ve elbette, o güzel ve hiçbir soylu kadına benlik saygısı ya da bir gülümseme cazibesi ile yol vermeyecek.
(No Ratings Yet)