Satyr prankster, sanatçı Sandro Botticelli “Venüs ve Mars” tarafından resmin bir parçası. Botticelli’nin tarihçileri ve araştırmacıları, Venüs ve Mars’taki satir imajının 2. yüzyıl Lucian’ın Yunan yazarının metni ile bağlantılı olduğunu öne sürüyorlar.
Sanatçı Botticelli’nin resminin dayandığı pasaj, Büyük İskender ve Roxanne’in düğününe adanmış bir tabloyu anlatıyor. Okuduk: “Resmin diğer tarafında, diğer Eros İskender’in kolları arasında oynuyor: ikisi mızraklarını taşıyor, kütüklerin ağırlığı altında büküldüklerinde hamalları taklit ediyorlar… biri dışbükey bir yüzeye yukarı doğru uzanan kabuğa tırmanıyor ve pusudaymış gibi oturuyor, ona yetiştiklerinde başkalarını korkutmak için. ” Bu garip yaratıklar – Eros değil, bacaklar, boynuzlar ve ne yazık ki kurnaz bir görünüm yerine keçi toynakları olan satirler – kompozisyonun arka planında ve Mars yatağının altında görünür ikna ile gösterilir. Lucian’ın uyuyan savaş tanrısı etrafında tarif ettikleri gürültülü oyunları, sahneye zarif bir oynaklık notu getiriyor.
Bu metinsel motif dışkıdır, yani gerçekte veya hayal gücünde var olan bir resmin tanımıdır. Rönesans’ta sanatçılar ve hümanistler bu tür açıklamalara değinmeyi sevdiler; Botticelli daha sonra Alberti’nin Resim İncelemesindeki tavsiyelerini takip edecek ve Lucian’ın bu konudaki bir resim hakkındaki hikayesini kullanarak Slander gerçekleştirecekti. XV-XVI. Yüzyıllarda mitolojik veya alegorik bir kompozisyon programı derlerken, genellikle farklı yazarlara ait Rönesans bakış açısı açıklamalarından etkileyici, somut, “otantik” hale geldiler.
Belirli bir figürün, durumun vb. Yorumlanmasında kendilerine başvurdular, böylece genel yapı bireysel bağlantılardan “işe alındı”. Ancak organik bir yöntemdi, çünkü sanatçının hayal gücü tüm bu detayları ayrılmaz bir resme dönüştürdü, çok sayıda “alıntıdan” tek bir eylem oluştu.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)