Salvador Dali, Nazi birliklerinin yerli Fransa’ya nasıl patladığını göremedi. Eşiyle birlikte ABD’ye gitti, en sevdiği yerleri terk etti, her şeyin yok edileceğini ve kırılacağını acı ve acılıkla fark etti.
Savaşın korkusu, korku, kan dökülmesi sanatçının zihnini bunalmıştı. Yıllarca sevimli ve pahalı olan her şey çiğnendi, yakıldı ve bir anda parçalara ayrıldı. Tüm hayallerin, tüm planların faşist bir çizme altında canlı gömüldüğü görülüyordu.
Amerika Birleşik Devletleri’nde Dali başarı, tanınma, hayatının çok mutlu ve olaylı olmasını bekliyordu, ancak sanatçı Fransa’dan ayrılan bir gemiye yelken açtığında bunu henüz bilmiyordu. Her sinir, bir ip gibi gergindi, duyguları bir çıkış talep etti ve orada, vapur Dali’de “Savaşın Yüzü” nü resmetmeye başladı.
Bu kez her zamanki gibi geri adım attı, resim son derece basit ve akıllıca boyanmıştı. Çığlık attı, bilince girdi, onu düşünen herkesi dehşete düşürdü.
Yakılmış, cansız bir çölün arka planına karşı, bir korku ve sonsuz acıyla dolu bir insan kafası tasvir edilmiştir. Deri kaplı, tüysüz kafatası – savaşın canlı bir sembolü.
Göz yuvaları ve bükülmüş ağız bu kabusu defalarca tekrarlar. Kafatasları, kafatasları, kafatasları ve insanlık dışı korku – savaşın yoluna çıkan herkese getirdiği tek şey bu. Savaşın yakınında bir yaşam yoktur ve kendi içinde kabus ve ölüdür.
Çok sayıda yılan kafadan doğar ve yer. Daha çok aşağılık solucanlara benziyorlar, ancak ağızları açık ve görünüşe göre şimdi bile kötü tıslama duyuluyor.
Resmin düşünürü dışarıda bir gözlemci değil, sanki buradaymış gibi, sadece kabusun yüzüne mağaradan bakıyor. Bu his resmin köşesindeki el izini pekiştiriyor.
Dali, sanki akla çağırmak istiyor – şimdi gizli bir mağarada olduğunuzu düşünün – sadece cansız bir ölüm maskesinin olduğu yere gitmeye değer mi, sonsuz acı çeken ve mahkum olan kendi başlatıcılarınızı yiyen savaşlara başlamak sizin için değer mi? korkunç ölüm.
(2 votes, average: 3,00 out of 5)