Saygılı resim “Tarih”, yazarın dikkat çekici eserlerinden biridir. Başka bir referans noktası, başka bir leitmotif, burada ve orada Picasso’nun tuvallerinde titriyor. Ve bu açılış konuşması kucaklama.
Sıra dışı plastik, bir kişi diğerine ulaştığında, vücudunun konturlarına dokunarak, kazarken, kavrarken, usta tarafından bir kereden fazla hatırlanır. Moskova’da Picasso’nun kucaklaştığı farklı yılların resimlerine adanmış bir sergi bile var.
“Kucaklama” tablosu, özellikle belirli bir teknikle belirlenen enerjik vuruşlar, renk kontrastları, yumuşak geçişler ve orta tonlardan yoksun, özel bir şeffaf atmosfer ve çok yorumlanmış bir arsa ile belirgin bir izlenimci tarzda boyanmıştır.
Yazarın arsayı mümkün olduğunca kısa ve kuru olarak ifade etmek istediği anlaşılıyor – tek bir gereksiz ayrıntı, söylenmemiş bir ipucu yok. İzleyici kötü bir ortam, bir tür hükümet binası, muhtemelen bir otel görüyor. Mobilya, sadece bir sandalye ve bir yatak, boş duvarlar, çıplak zemin. Ve bu durumun ortasında – iki kişi tutkuyla birbirine yapışıyor. Ve yazar bize herhangi bir program bırakmadıysa da, hala resmin ruh hali bir şekilde umutsuz. Yakın bir talihsizlik hisseder. İki sevgi dolu insan ayrılmalı ve bize neden açık olmadığı açık olsa da – belki bir adam babalık görevi istiyor ya da belki de sadece yoksulluk onları aynı nehrin yaşam denilen farklı taraflarına çekiyor.
Havasında, resim dram ve umutsuzluk dolu Astor Piazzolla tangosunu çok anımsatıyor. Uçurumun kenarında bir tür son tutku.
Şaşırtıcı bir şekilde, Picasso’nun kendisi bu çalışmaya çok derin bir anlam koymadı – hala gençti, ilk aşkı henüz çalkantılı XX yüzyılın askeri ayaklanmaları gibi gelmedi. Bununla birlikte, sanat bazen sıradan bir izlenimci tür resmini sonraki nesillerin dikkatle baktığı bir sembol haline dönüştüren böyle şaşırtıcı şakalar yapar. Ya da belki bu, tahmin edip tahmin edebilen, yaratıcının büyülü armağanıdır?
(1 votes, average: 5,00 out of 5)