1930 yılında Budapeşte “Myukarnok” Sergi Salonundaki “Sonbahar Sergisi” nde sergilendi. Tek boynuzlu at olan bir kız, saflığın alegorik bir görüntüsüdür. Tertemiz şehit Saint Justina da aynı niteliklerle tasvir edildi. Burada sunulan resimde, ana şey dini içerik değil, modern izleyiciyi bile çeken ve yakalayan, ifadeyi bulan zarif, huylu rafine tadı ve dünya görüşü.
Bu yönün ana merkezi Lombardiya’ydı, etkisi yayıldı ve Quattrocento döneminin ortasında Venedik de kaçmadı. Budapeşte tablosu Antonio Vivarini’nin çalışmalarını anımsatıyor. Başlangıçta, teması şövalye dairenin fikirlerine daha da yakın olan diğer üç resim ile birlikte bazı sarayların dekorasyonu olarak hizmet edebilirdi. Bu üç resim bir ustaya ait ve Walter Sanat Galerisi’nde Baltimore’da bulunuyor. Paris’in yaşamından sahneleri tasvir ediyorlar ve bu nedenle yazarları, E. King’in önerisiyle, Paris Baltimore Tarihinin Efendisi olarak adlandırıldı.
Bir zamanlar Pisanello’ya veya ona yakın ustalara atfedildiler, daha sonra L. Coletti’den sonra Dario da Treviso’nun fırçasını attılar. Neredeyse kesin olarak söyleyebiliriz ki bunlardan hiçbiri bu resimlerin yazarı olamaz; bu nedenle, E. King tarafından önerilen yardımcı isim ile şimdilik kalmak daha doğru olacaktır.
Yazma şekli, rengin özgünlüğü, bu efendiyi Antonio Vivarini dairesine ait kılar. Doğa imgesi liriktir. Hali hazırda, o zamanın eserlerinde ormana son derece benzeyen ormanın kenarında, Venedik sanatının etkisi altında yazılmış, halıya benzeyen bir çayırda, zarif giyimli bir bayan düşünmeye oturur. Tek boynuzlu at, sanki bir tehlike hissediyormuş gibi uyanıktı. Tek boynuzlu at vücudunun yumuşak konturlarıyla, bayan giysilerinin dokusu uyumlu hale gelir, bu resmin kompozisyonunu dengeler. Resim maalesef kırpılmış biçimde bize geldi.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)