Bu çalışma Avrupa resminin sırlarından biridir: tartışılmaz kalitesine ve çağın önemine rağmen, yaratıcısı ve konunun kendisi ile ilgili görüşler farklıdır. Bu, Giorgione’nin yaratıcı kariyerinin zirvesi olan Venedik Rönesansının olağanüstü bir başyapıtıdır, böylece bazılarına göre bu resim Giorgione tarafından değil, en azından Titian tarafından tamamlanabilir veya tamamlanabilir.
Resim, şüphesiz çizdiği Storm Giorgione’ye benzer bir Doğa alegorisi olarak yorumlandı; hatta modern bir çoban türünün ilk örneği olarak görülüyordu. Onun mesajı bundan daha karmaşık olmalı. Sahibinin bu resimde birkaç temayı kasıtlı olarak birleştirmesi muhtemeldir ve karakterlerin kodunun çözülmesi, yaratılması sırasında bile bir miktar bilgilenme gerektirdi. Onsekizinci yüzyıl boyunca, resim “Pastorals” basit adı ile biliniyordu ve ancak daha sonra şenlikli ruh hali nedeniyle verilen “Fête champêtr” veya “Rural Concert” adıydı.
Modern araştırmalar, kompozisyonun aslında bir şiir alegorisi olduğunu göstermiştir. Ön plandaki kadın figürler muhtemelen şiirin musalarıdır, çıplaklıkları ilahi varlıklarını gösterir. Bir cam kavanozdan sürekli su dökmek üstün trajik şiiri temsil ederken, flüt tutan tanrıça daha az prestijli komedi veya pastoral şiirin ilham kaynağıdır. Utu oynayan iyi giyimli genç bir adam, yüksek lirizmin bir şairidir, başı açıkken sıradan bir lirik şairdir.
Ressam bu farklılaşmayı Aristoteles’in Poetica’sına dayandırdı. Manzara dualite ile karakterizedir. Soldaki zarif, ince ağaçlar arasında, villayı görüyoruz, sağda, yemyeşil bir koruda, çobanın gayda oynadığını görüyoruz. Yine de etki tamamen entegredir. Güzel, olgun musilerin varlığı ilham sağlar; manzara ve sayıların, renklerin ve şekillerin uyumu insan ve doğa, şiir ve müzik arasında yakın bir ilişki olduğunu iddia eder.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)