Bu resim sadece Renoir’ın eserlerinde çocuk portresi sanatı açısından değil, aynı zamanda resimsel yazısının geliştirilmesinde, “çocukça” veya “kuru” olarak adlandırılan yeni bir aşamayı temsil ediyor. Bu resme bakıldığında, Renoir’ın izlenimciliğin doğasında var olan tüm teknikleri temelden terk ettiği anlaşılıyor.
Net bir çizgi, net bir siluet, en küçük detaylarda işlenmiş bir çizim, renkli lekelerin belirsizliğini tamamen dışladı. Tüm figürler, nesneler, bireysel detaylar, kırmızı çiçek başlarına ve kıvırcık pencere sapına kadar, Renoir tarafından en büyük titizlikle boyanır ve boyanır. Parke zemin sandalyelerin bacakları, bir kanepe, içine yansıyan bir masa ile parıldıyor. Portre için zemin görevi gören odanın duvarları, evin duvarlarının rahatlamasını sağlayan panel ve nişlerin doğru deseniyle şaşırtıyor.
Resmin tüm bileşimi, Berar’in çocuklarının neredeyse üç orta figürünün kanvasın orta çizgisi boyunca yerleştirildiği ve sol taraftan soğuk mavi tonlarda tutulduğu fresklere benziyor, kompozisyon sağ tarafa gider, sıcak tonların yükseltildiği parlak sarı bir koyu sarıya kadar. ve turuncu ve kırmızı renkler. Bu renk hareketi, elinde bir kitap olan bir kanepeye yayılan on yaşındaki bir Margarita ve büyük kız kardeşi Martha’nın dizlerine yaslanan dört yaşındaki bir Lucy’den net, neredeyse konturlu bir kız figürü ile destekleniyor.
Aşırı figürlerin yüzleri birbirine doğru çevrilir ve aralarında Renoir’ın bu kadar karakteristik olan herhangi bir kompozisyon kazası için yer yoktur. Bir çocuğun bu grup portresi, 80’lerin ortalarında Renoir’ın kompozisyon ve resimsel tekniğinin gelişiminin özelliğini vurguluyor… “
(1 votes, average: 5,00 out of 5)