Triptik kanadının dış taraflarında, koruyucu azizleri ile diz çökmüş donörler tasvir edilir. Sol kanatta başrahip Anthony Zegers ve sayman Jacob de Kenink, sağ kanatta başrahip Agnes Kazembrot ve sayman Klara van Hülsen var.
Bu karakterler triptinin orta kısmındaki dört rakama karşılık gelir: iki John ve St. Catherine ve Barbara; dahası, Catherine rahibeler topluluğunu, Mesih’in gelini ve Barbara’yı – ciddi şekilde hasta, acı çeken veya ölmekte olan bir Hristiyan’a yardım etmek için dualarda çağrılan bir aziz sembolize eder. İllüzyon ve gerçekliğin iç içe geçmesi, Memling’in sunağın dış tarafını tasarlama biçiminde de açıkça görülebilir. Daha önce kanatların arkasındaki tüm çalışmaların grisaille tekniği kullanılarak yapıldığını hatırlayın.
Rakamlar canlı görünüyor ve bu nedenle içerideki görüntülerden daha düşük değiller. Memling, “ölü” arka duvar geleneği ile kopar ve böylece sonunu ilan eder. Resim, kilise ortamının faydacı bir parçası olmaktan çıkıyor, ancak optik bir ekran, her iki tarafta yeni bir alana açılan bir kapı haline geliyor. Bağışçılar mevcut olmasına rağmen, ana aşamanın önünde diz çökmezler. Hans Memling’in çalışmasının, komployu tamamen “insan” boyutunda yorumlayabilen ünlü vatandaşlarının van der Hus ve Brueghel’den tamamen farklı bir kategoriye ait olduğu söylenebilir. Ama o sırada Alplerin kuzeyini resmederken “platonik” yönü başarılı bir şekilde şekillendiren ilk kişi oydu, Pisanello’dan Raphael’e sanatçılar, İtalyan quattrocento döneminde aynı sonucu tamamen farklı bir şekilde elde etmeye çalıştıklarında. Memling, sadece yanılsamanın ve gerçekliğin değil, aynı zamanda cennet ve dünyanın da etkileştiği mistik bir alan yaratır.
Hıristiyan mitolojisi, antik çağın görüntülerinden daha parlak olmayan bir resimde ortaya çıkıyor. İmge ve gelenek, tarih ve zamanda korunan, resmin saf bir görüntü olarak rolünü açıkça tanımlayan ve bu anlamda ideal gerçekliği yansıtan tek bir kavramda el ele gider.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)